แค่เธอเอ่ยมาให้ได้รู้
สิ่งที่มันอยู่ในหัวใจ
ถ้าฉันไม่ใช่ฉันก็จะไป
อย่าให้ต้องรออย่างมีหวัง
ถ้าเธอมีใครที่ต้องการ
อย่าให้ฉันต้อง ทุกข์ทรมาน
บอกใจทุกครั้ง ต้องมีสักวัน
ที่เธอจะรัก ให้ความสำคัญ
จะหลอกตัวเองอีกนานเท่าไร
ยิ่งมองไปหา เธอยิ่งห่างไกล
คงต้องยอมรับ ต้องยอมเข้าใจ
มันถึงเวลา จำใส่ใจเอาไว้
ว่าต่อให้พยายามให้ตายสักเท่าไร
คนอย่างฉันมันไม่มีทางได้เข้าไป
ได้อยู่ข้างในใจของเธอ
เวลาได้สอนให้ฉันได้เข้าใจ
ต่อให้รักเธอมากมายสักเท่าไร
ก็แค่สายลมที่ผ่านไป
สุดท้ายคนที่ไม่ใช่
ให้ตาย เธอก็ไม่เอา
มีแต่ทางออก ไม่มีทางเข้าท
ไม่มีทางสุข มีแต่ทางเศร้า
ยืนรอหน้าประตูทั้งที่รู้เธอไม่เอา
เพราะว่ากุญแจคนถือไม่ใช่เรา
ห่างกี่ก้าวก็ไม่อาจเข้าไป
พยายามให้ตายก็ไม่อาจเท่าใคร
ฉันมีค่าเหมือนแค่พรมเช็ดเท้า
วางไว้เช็ดคราบเปื้อนยามหัวใจเธอรวดร้าว
ได้แต่มองดูประตูเปิดรับใครต่อใคร
ละจินตนาการว่าตกแต่งข้างในอย่างไร
ก็ได้แต่เพียงหวังว่ามุมผนังซักเสี้ยวหัวใจ
จะมีรูปฉันประดับไว้บ้างสักใบ
ว่าต่อให้พยายามให้ตายสักเท่าไร
คนอย่างฉันมันไม่มีทางได้เข้าไป
ได้อยู่ข้างในใจของเธอ
เวลาได้สอนให้ฉันได้เข้าใจ
ต่อให้รักเธอมากมายสักเท่าไร
ก็แค่สายลมที่ผ่านไป
สุดท้ายคนที่ไม่ใช่
ให้ตาย เธอก็ไม่เอา
เจ็บช้ำพอแล้ว ทุ่มเทให้ไป
เก็บรักเอาไว้ ให้คนที่ต้องการ
ว่าต่อให้พยายามให้ตายสักเท่าไร
คนอย่างฉันมันไม่มีทางได้เข้าไป
ได้อยู่ข้างในใจของเธอ
เวลาได้สอนให้ฉันได้เข้าใจ
ต่อให้รักเธอมากมายสักเท่าไร
ก็แค่สายลมที่ผ่านไป
สุดท้ายคนที่ไม่ใช่
ให้ตาย เธอก็ไม่เอา
ว่าต่อให้พยายามให้ตายสักเท่าไร
คนอย่างฉันมันไม่มีทางได้เข้าไป
ได้อยู่ข้างในใจของเธอ
เวลาได้สอนให้ฉันได้เข้าใจ
ต่อให้รักเธอมากมายสักเท่าไร
ก็แค่สายลมที่ผ่านไป
สุดท้ายคนที่ไม่ใช่
อย่าพยายามอีกเลย